Owl City – Silhouette

I’m tired of waking up in tears
‘Cause I can’t put to bed these phobias and fears
I’m new to this grief I can’t explain
But I’m no stranger to the heartache and the pain

ฉันเหนื่อยกับการตื่นขึ้นมาพร้อมน้ำตานองหน้าเต็มที
เพราะฉันเอาความกลัวพวกนี้เข้านอนด้วยไม่ได้
ฉันอาจจะไม่เคยเจอกับความโศกเศร้านี้ที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้
แต่ฉันไม่ใช่คนแปลกหน้ากับหัวใจที่เจ็บปวดและความทรมาณหรอกนะ

The fire I began is burning me alive
But I know better than to leave and let it die

เปลวไฟที่ฉันก่อมันขึ้นมากำลังเผาฉันทั้งเป็น
แต่ฉันรู้ว่ามันมีอะไรที่ดีกว่าที่จะปล่อยให้มันตายลงอย่างนั้น

I’m a silhouette asking every now and then
“Is it over yet? Will I ever feel again?”
I’m a silhouette chasing rainbows on my own
But the more I try to move on, the more I feel alone
So I watch the summer stars to lead me home

ฉันคือภาพเงา คอยถามอยู่ตลอดเวลา
“มันจบลงรึยังนะ? ฉันจะได้รู้สึกอีกมั้ยนะ?”
ฉันคือภาพเงา ที่ไล่จับสายรุ้งด้วยตัวเอง
แต่ยิ่งฉันพยายามจะก้าวต่อไป ฉันก็ยิ่งรู้สึกเปล่าเปลี่ยวมากขึ้นเท่านั้น
ฉันจึงมองดูกลุ่มดาวฤดูร้อนนำพาฉันกลับบ้านไป

I’m sick of the past I can’t erase
A jumble of footprints and hasty steps I can’t retrace
The mountain of things I still regret
Is a vile reminder that I would rather just forget (no matter where I go)

ฉันเบื่อกับอดีตที่ไม่มีวันลบเลือนไปได้เต็มที
รอยเท้าที่ยุ่งเหยิง และก้าวเดินที่เร่งรีบที่ฉันไม่สามารถตามรอยไปได้
กองภูเขาของสิ่งที่ฉันจะรู้สึกเสียดาย
คือสิ่งที่ย้ำเตือนถึงความเลวร้ายที่ฉันอยากจะลืมมันไป (ไม่ว่าฉันจะไปที่ใดก็ตาม)
The fire I began is burning me alive
But I know better than to leave and let it die

เปลวไฟที่ฉันก่อมันขึ้นมากำลังเผาฉันทั้งเป็น
แต่ฉันรู้ว่ามันมีอะไรที่ดีกว่าที่จะปล่อยให้มันตายลงอย่างนั้น

I’m a silhouette asking every now and then (now and then)
“Is it over yet? Will I ever smile again?”
I’m a silhouette chasing rainbows on my own
But the more I try to move on, the more I feel alone
So I watch the summer stars to lead me home

ฉันคือภาพเงา คอยถามอยู่ตลอดเวลา
“มันจบลงรึยังนะ? ฉันจะยิ้มได้มั้ยนะ?”
ฉันคือภาพเงา ที่ไล่จับสายรุ้งด้วยตัวเอง
แต่ยิ่งฉันพยายามจะก้าวต่อไป ฉันก็ยิ่งรู้สึกเปล่าเปลี่ยวมากขึ้นเท่านั้น
ฉันจึงมองดูกลุ่มดาวฤดูร้อนนำพาฉันกลับบ้านไป

‘Cause I walk alone
No matter where I go
‘Cause I walk alone
No matter where I go
‘Cause I walk alone
No matter where I go

เพราะฉันเดินไปอย่างโดดเดี่ยว
ไม่ว่าจะไปที่ใดก็ตาม
เพราะฉันเดินไปอย่างโดดเดี่ยว
ไม่ว่าจะไปที่ใดก็ตาม
เพราะฉันเดินไปอย่างโดดเดี่ยว
ไม่ว่าจะไปที่ใดก็ตาม

I’m a silhouette asking every now and then (now and then)
“Is it over yet? Will I ever love again?”
I’m a silhouette chasing rainbows on my own
But the more I try to move on, the more I feel alone
So I watch the summer stars to lead me home
I watch the summer stars to lead me home.

ฉันคือภาพเงา คอยถามอยู่ตลอดเวลา
“มันจบลงรึยังนะ? ฉันจะรักใครได้อีกมั้ยนะ?”
ฉันคือภาพเงา ที่ไล่จับสายรุ้งด้วยตัวเอง
แต่ยิ่งฉันพยายามจะก้าวต่อไป ฉันก็ยิ่งรู้สึกเปล่าเปลี่ยวมากขึ้นเท่านั้น
ฉันจึงมองดูกลุ่มดาวฤดูร้อนนำพาฉันกลับบ้านไป
มองดูกลุ่มดาวฤดูร้อนนำพาฉันกลับบ้านไป