John Mayer – A Face To Call Home

I’m an architect
Of days that haven’t happened yet
I can’t believe a month is all it’s been
You know my paper heart
The one I filled with pencil marks
I think I might’ve gone and inked you in

ฉันคือสถาปนิก
ของวันที่ยังไม่เคยเกิดขึ้นมา
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี่มันผ่านไปเดือนนึงแล้ว
เธอรู้จักหัวใจกระดาษของฉัน
หัวใจฉันที่เต็มไปด้วยรอยดินสอ
ฉันคิดว่าฉันเขียนมันด้วยเธอไปแล้ว

Little by little, inch by inch
We built a yard with a garden in the middle of it
It ain’t much but it’s a start
You got me swaying right along to the song in your heart
And a face to call home
A face to call home
You got a face to call home

ทีละนิดทีละหน่อย ค่อยๆเป็นค่อยๆไป
เราสร้างสนามที่มีสวนอยู่ตรงกลาง
มันอาจจะไม่ใช่อะไรที่มากมายนัก แต่นี่มันพึ่งเริ่มเท่านั้น
เธอทำให้ฉันแกว่งไกวไปมาตามเสียงเพลงในใจของเธอ
และใบหน้าที่เรียกได้ว่าเป็นบ้านของฉัน
คนที่เป็นบ้านของฉัน
ใบหน้าที่เรียกได้ว่าเป็นบ้านของฉัน

So good you didn’t see
The nervous wreck I used to be
You’d never know a man could feel so small
And you never look at me
Like I’m a liability
I bet you think I’ve never been at all

ดีนะที่เธอไม่ได้เห็น
คนขี้ขลาดที่เมื่อก่อนฉันเคยเป็น
เธอคงไม่รู้หรอกว่าผู้ชายคนหนึ่งจะรู้สึกจิ๊บจ้อยได้เพียงไหน
และเธอก็ไม่เคยมองฉัน
เหมือนว่าฉันเป็นตัวถ่วงเลย
ฉันคิดว่าฉันคงไม่เคยเป็นคนแบบนั้นล่ะมั้ง
Little by little, inch by inch
We built a yard with a garden in the middle of it
And it ain’t much, but it’s a start
You got me swaying right along to the song in your heart
And a face to call home
A face to call home
You got a face to call home
A face to call home
A face to call home
You got a face to call home

ทีละนิดทีละหน่อย ค่อยๆเป็นค่อยๆไป
เราสร้างสนามที่มีสวนอยู่ตรงกลาง
มันอาจจะไม่ใช่อะไรที่มากมายนัก แต่นี่มันพึ่งเริ่มเท่านั้น
เธอทำให้ฉันแกว่งไกวไปมาตามเสียงเพลงในใจของเธอ
และใบหน้าที่เรียกได้ว่าเป็นบ้านของฉัน
คนที่เป็นบ้านของฉัน
ใบหน้าที่เรียกได้ว่าเป็นบ้านของฉัน
ใบหน้าที่เรียกได้ว่าเป็นบ้านของฉัน
คนที่เป็นบ้านของฉัน
ใบหน้าที่เรียกได้ว่าเป็นบ้านของฉัน

Maybe I could stay a while,
Maybe I could stay a while,
Maybe I could stay a while,
I’m talkin’ like all of the time

บางที ฉันคงอยู่ได้อีกสักพัก
บางที ฉันคงอยู่ได้อีกสักพัก
บางที ฉันคงอยู่ได้อีกสักพัก
ความจริงคือตลอดเวลาเลยล่ะ

(Maybe I could stay a while)
Little by little, inch by inch,
(Maybe I could stay a while)
We built a yard with a garden in the middle of it,
(Maybe I could stay a while)
And it ain’t much, but it’s a start,
(I’m talkin’ like all of the time)
You got me swaying right along to the song in your heart

(บางที ฉันคงอยู่ได้อีกสักพัก)
ทีละนิดทีละหน่อย ค่อยๆเป็นค่อยๆไป
(บางที ฉันคงอยู่ได้อีกสักพัก)
เราสร้างสนามที่มีสวนอยู่ตรงกลาง
(บางที ฉันคงอยู่ได้อีกสักพัก)
มันอาจจะไม่ใช่อะไรที่มากมายนัก แต่นี่มันพึ่งเริ่มเท่านั้น
(ความจริงคือตลอดเวลาเลยล่ะ)
เธอทำให้ฉันแกว่งไกวไปมาตามเสียงเพลงในใจของเธอ

And a face to call home
A face to call home
You got a face to call home

และใบหน้าที่เรียกได้ว่าเป็นบ้านของฉัน
คนที่เป็นบ้านของฉัน
ใบหน้าที่เรียกได้ว่าเป็นบ้านของฉัน