Hollywood Undead – Hear Me Now

As I walk through the valley of the shadow of death,
I wear my crown of thorns and pull the knife out my chest.
I keep searching for something that I never seem to find.
But maybe I won’t, because I left it all behind.
Now I’m stuck with this, and that’ll never change
Always a part of me, until the very last day.

ขณะที่ฉันเดินผ่านหุบเขาเงามืดแห่งความตาย
ฉันสวมมงกุฏหนามของฉัน แล้วดึงมีดออกมาจากอก
ค้นหาบางอย่างที่ฉันไม่มีวันค้นพบ
แต่บางที ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว เพราะฉันทิ้งมันไว้ข้างหลังหมดแล้ว
ตอนนี้ฉันก็ติดอยู่ตรงนี้ และมันจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉัน จนวันสุดท้ายของชีวิต

Where to go from here? What road to travel on?
I spent my whole life choosing, and I always chose wrong.
Will I try to have the will to be alive?
Will I try because I’ve never seen the light?
Blow it to the ground and it’s now you see,
You spent your whole life taking the best of me

จากตรงนี้ จะไปที่ไหนต่อล่ะ? ฉันควรจะเดินไปบนเส้นทางไหน?
ฉันใช้เวลาทางชีวิตของฉันในการเลือกเส้นทาง แล้วก็เลือกผิดไปเสมอ
ฉันควรจะพยายามหากำลังใจเพื่อจะมีชีวิตอยู่ต่อไปมั้ย?
ฉันควรจะพยายาม เพราะฉันไม่เคยเห็นแสงสว่างรึเปล่า?
เป่ามันลงพื้นไป ตอนนี้ก็ได้เห็นแล้วไง
เธอใช้ชีวิตของเธอทั้งชีวิต เอาใจฉันไปทั้งใจ

Where’d you go? Where’s your home?
How’d you end up all alone?
Can you hear me now?
There’s no light, there’s no sound.
Hard to breathe, when you’re underground.
Can you hear me now? Hear me now

เธอจะไปไหนล่ะ? บ้านเธออยู่ไหนหรอ?
เธอมาอยู่คนเดียวได้ยังน่ะ?
เธอได้ยินฉันมั้ย?
ไม่มีแสงไฟ ไม่มีเสียงใดๆ
หายใจลำบากเหลือเกิน เมื่ออยู่ใต้ดิน
ได้ยินฉันมั้ย? ฟังฉันหน่อย

How long can I keep pretending to be?
That all the stars in the sky could mean something to me.
Heaven will open up if I live on my knees.
A man of many words, but a man of few deeds.
Walking these streets, so absent of hope.

ฉันจะเสแสร้งไปได้นานอีกเท่าไหร่?
ว่าดวงดาวทุกดวงบนฟากฟ้ามีความหมายกับฉัน
สวรรค์จะเปิดให้ฉันหากฉันใช้ชีวิตด้วยตัวของตัวเอง
คนที่เต็มไปด้วยคำพูด แต่การกระทำเพียงน้อยนิด
เดินบนถนนนี้ ไร้ซึ่งความหวังเหลือเกิน

A pillow of concrete, a man with no home.
Lend him a hand, then we’re walking the way.
Leave the virtue of pity, but we live with the shame.
So scared to dream in a world with no sunlight.
When you wake up, you know it’s darker than last night.
Quickly we forget, sacrifice gone by.
Born to walk away, been walking my whole life.
หมอนคอนกรีต คนที่ไร้บ้าน
ให้ความช่วยเหลือเขา แล้วเราก็เดินมาตามทางนี้
ทิ้งศีลธรรมแห่งความสงสารเอาไว้ แต่เราใช้ชีวิตบนความอับอาย
กลัวเหลือเกินที่จะใฝ่ฝันในโลกที่ไร้ซึ่งแสงตะวัน
เมื่อเธอตื่นขึ้นมา เธอได้รู้ว่ามันมืดมนยิ่งกว่าคืนก่อนเสียอีก
แล้วเราก็ลืมไปอย่างรวดเร็ว การเสียสละได้ผ่านไป
เกิดมาเพื่อเดินจากไป เดินมาทั้งชีวิตแล้ว

Where’d you go? Where’s your home?
How’d you end up all alone?
Can you hear me now?
There’s no light, there’s no sound.
Hard to breathe, when you’re underground.
Can you hear me now? Hear me now

เธอจะไปไหนล่ะ? บ้านเธออยู่ไหนหรอ?
เธอมาอยู่คนเดียวได้ยังน่ะ?
เธอได้ยินฉันมั้ย?
ไม่มีแสงไฟ ไม่มีเสียงใดๆ
หายใจลำบากเหลือเกิน เมื่ออยู่ใต้ดิน
ได้ยินฉันมั้ย? ฟังฉันหน่อย

Look into my eyes and I see
What do I see? Nothing at all
Take another look around me
What do I see? Nothing at all

มองเข้ามาในตาฉัน และฉันก็ได้เห็น
ฉันเห็นอะไรงั้นหรอ? ไม่มีอะไรเลยแม้แต่น้อย
มองไปรอบๆฉัน
คิดว่าฉันเห็นอะไรหรอ? ไม่มีอะไรเลย

Where’d you go? Where’s your home?
How’d you end up all alone?
Can you hear me now?
There’s no light, there’s no sound.
Hard to breathe, when you’re underground.
Can you hear me now? Hear me now
Can you hear me? Hear me now

เธอจะไปไหนล่ะ? บ้านเธออยู่ไหนหรอ?
เธอมาอยู่คนเดียวได้ยังน่ะ?
เธอได้ยินฉันมั้ย?
ไม่มีแสงไฟ ไม่มีเสียงใดๆ
หายใจลำบากเหลือเกิน เมื่ออยู่ใต้ดิน
ได้ยินฉันมั้ย? ฟังฉันหน่อย
ได้ยินฉันมั้ย? ฟังฉันหน่อย